Pluk de Eeuw

Ik ga en loop steeds sneller, al struikelend over de woorden
kom ik dichterbij het dichte dan verder weg.
Nu ruik ik de straat met haar geur die mijn zinnen streelt,
zie de kleur van verfijnde letters, voel mij geroepen.
De mensen lopen hier om te vinden wat ze zoeken,
soms om te zoeken naar wat gevonden wil worden.
De gevel fluistert en laat wat eerst onzichtbaar was zichtbaar worden.
Er verschijnen boeken op de juiste plank,
die het te hoog gegrepen laag maken waardoor de mensen zich vastmaken, klampen.
Dit is niet alleen vermaak, maar een zaak van passie en liefde;
de zuilen hebben zich verplaatst en maken plaats voor klanken van gastvrijheid,
die de aandacht verdienen.
Grote woorden worden klein in het bijzijn van het oude vertrouwde, terwijl het nieuwe een schreeuw
van aandacht laat horen.
Ik ga en loop steeds verder weg, in gedachten ben ik dichterbij het dichte,
denkend aan de vondst van de eeuw.

Willemijn Hannessen, 2021
Dorpsdichter Nunspeet