Stilte
Daar sta ik dan;
achter mij het verleden
en
maar liefst 1,5 meter voor mij
een schilderij,
zonder beweging.
Een stilleven zogezegd.
Ik zie verschillende tinten
en voel de leegte, de kou.
De straten staan er verloren bij
en er zijn geen mensen te bekennen
die kunnen verdwalen,
alleen het verdriet dat doorklinkt,
de pijn, de rouw.
En kijk, de tijd speelt buiten
terwijl de eenzame minuten binnen
een steeds grotere rol spelen.
De avondklok komt plots tevoorschijn
als het nieuwe design
en de dag verwondert zich
over het nieuwe samen,
het ongewone online.
De zorgen stapelen zich op
en
de mouwen worden opgerold;
het vertrouwen krijgt meer kleur,
de leegte verdwijnt.
Iedereen is ver van elkaar
en toch geborgen.
Samen kijken we naar achteren;
wat eerst nog de toekomst was,
is nu het verleden geworden.
De toekomst is waar wij zijn,
wij horen vandaag en morgen, misschien wel het begin,
geven de stilte een klank,
kleuren hem vertroostend in.
Want er is gemis aan het einde van de tunnel,
maar bovenal licht.
Willemijn Hannessen, september2021
Dorpsdichter Nunspeet